"Het komt omdat ze gesteriliseerd is". Hij heeft al heel lang een relatie met zijn vriendin want hij is erg trouw aan de weinige mensen die hij kent. Hij is gek op haar. En ondanks al zijn problemen, gevangenisstraffen en nu de maatregel is zij gek op hem. Maar ze heeft niets met seks, "omdat ze gesteriliseerd is". Dus seks ging hij ergens anders halen, en daarom zit hij bij ons. Zijn manier van seks halen is de verkeerde manier.
Hij mag best seks hebben met zijn vriendin, daar doet ze niet flauw over: "je hebt dat ding niet alleen om te plassen", weet ze. Maar ze begint nooit eens, en ze beleeft er helemaal niets aan, en dat vond hij op de lange duur niet leuk.
Hij weet dat hij zwakbegaafd is, dat vertellen ze hem al heel lang. Hij vindt het best, dat hij niet kan leren wist hij op de lagere school al. Zij heeft een nog kleiner lampje, dat valt zelfs hem op: "ze kan niet zo goed denken". Voorgelicht zijn ze dan ook nooit.
Overmoedig geworden vraag ik hem hoe hij aan zijn vriendin kenbaar maakt dat hij wil vrijen, vanuit de gedachte dat ze misschien wat langzamer op stoom komt dan hij.
"Ik zeg gewoon dat ik wil neuken", zegt hij. Zo simpel is het leven soms, niks geen gedoe met kaarsjes, wijn en aandacht, gewoon "ik wil neuken". Romantiek is voor de échte onnozelaars, begrijp ik.
Hij schetst het volgende beeld. Zijn vriendin zit op de bank te breien, hij kijkt tv. Op een door hem gewenst moment spreekt hij de woorden "ik wil wel neuken", waarop zij niet reageert want ze is niet zo snel. Hij herhaalt dan zijn toverformule waarop ze even wazig kijkt, giechelt en vraagt: "nu?". Hij knikt dan, waarop zijn vriendin eindelijk haar toverformule kwijt kan: "ja, je hebt dat ding niet alleen om te plassen". Ze legt dan haar breiwerkje terzijde, gaat staan, doet broek en onderbroek naar beneden en bukt, de achterkant van de bank vasthoudend, met de billen naar hem toe. Hij doet ook zijn broek en onderbroek naar beneden, "en dan stop ik hem er in".
"Maar dat doet toch zeer, dat past toch niet", informeer ik. Hij kijkt me aan of ík simpel ben: "nou, gewoon een beetje spuug", zegt hij verbaasd en doet het quasi voor - ik zie hem nu spugen op de vagina.
Hij vertelt verder maar mijn gedachten dwalen wat af. Ik ken beiden; ze behoren, zacht uitgedrukt, niet tot de schoonsten der aarde. Het tafereel is me levendig genoeg geschetst - enige lichte verwerkingstijd heeft de toehoorder wel nodig. Het is in ieder geval duidelijk waarom zij er niets aan beleeft maar iets in mij vertelt me dat hij niet ontvankelijk is voor alternatieve strategieën. De gehele operatie duurt één à twee minuten, waarop zij het breien, en hij zijn tv-programma hervat.
Een andere manier kent hij niet, en zij al helemaal niet. Bij hem is er een vaag besef dat een vrouw er ook iets aan zou kunnen beleven, al heeft hij nog nooit zo'n vrouw ontmoet.
Het is zo ontmoedigend armoedig dat ik overweeg te zeggen: "ja, dat komt omdat ze gesteriliseerd is". Maar dat mag ik niet en dus maak ik een vervolgafspraak. Want ik moet even nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten