Autist (2)

Vervolg van autist 1

En zo schrijven we op wat wel en niet mag, en soms vullen we dat aan, soms wijzigen we iets. Maar dat komt erg precies want hij is autist en zij erg kinderlijk.
Hij wil weten waar de wang ophoudt en de mond begint, want op de wang mag hij wel, op de mond geen kus geven. Dat komt precies, bij een autist. Lastiger is het wanneer we moeten vaststellen waar de rug eindigt en over gaat in buik. Daar kan over gediscussieerd worden, zien wij - en dan de kwestie waar rug over gaat in bips. Niet billen, kont of achterste, nee: bips. De woordkeus komt ook nauw. Daar mag hij ook niet komen, de bips. En daar kan lang over gepraat worden, over waar rug bips wordt. Met anatomische precisie wordt rug van buik en bips van rug gescheiden.
Het op schoot geeft andere problemen - want zij is heel veel breder dan hij waardoor hij wel op haar schoot, maar zij niet op de zijne past. Het vergt een wat ruimere stoel, die niet in de spreekkamer aanwezig is. Maar met de juiste stoel of een bank past ze wel op zijn schoot - nou ja, met één bips ernaast en één bips op hem - het enkelvoud van bips is ook bips, leer ik van haar. Maar zo gezeten kan hij alleen met de handen in de lucht, want anders liggen die op verboden gebieden.
En ja, dit alles noemen wij behandelen.
Zij mag op zijn kamer komen op voorwaarde dat de deur op een kiertje open blijft en jawel, het begrip kiertje levert hoogoplopende verschillen van mening op. Het woordenboek biedt geen uitkomst dus moet het in centimeters, van drempel naar deurpunt. Juist bij die stand blijft de deur niet staan en valt dicht; iets wijder open en de deur valt open - een speciaal door hem op de tuin vervaardigde wig redt ons.

En weer een jaar later is de relatie onverminderd gaande. Maar met haar wil het niet vlotten, haar traumatherapie slaat niet aan, ze slaapt slecht en is vaak angstig. Ze neemt enorm in omvang toe en raakt kortademig. Het enige leuke in haar leven is hij - en hij is onverminderd gek op haar. Niet langer geeft hij ons zorg, we zijn bezorgd om haar. Ze is gestopt met werken en is nu alle dagen thuis, met haar vader. Ze komt zo vaak ze kan, maar ze kan steeds minder vaak.
Na nog een jaar woont hij buiten de kliniek. Zijn medicatie is afgebouwd tot een minimum, want de bijwerkingen zijn zeer fors. Maar een erectie heeft hij nu al jaren niet meer gehad. Weer een jaar later heeft hij een autootje, en daar rijdt hij in rond met haar. Ze is nog dikker geworden en moet bij ons in etappes de trap op, zoveel adem komt ze tekort. En hij moet een ander autootje want zij kan er niet meer uitkomen. Ze is nu 26, zweet de hele dag en gebruikt een hoeveelheid pillen waarvoor inderdaad een auto nodig is om het te vervoeren.
Twee jaar later gaan ze samenwonen, met vader er bij. Hij mag bij haar op de kamer slapen, ieder in een eenpersoonsbed, dicht tegen elkaar aangeschoven want dan kunnen ze hand-in-hand.
En daar beëindigt de rechter onze bemoeienis met hem, dus we weten niet hoe het verder gaat. Twee jaar later komen ze nog een keer op bezoek, met weer een ander autootje. Hij blaakt van gezondheid - zij is een treurnis om te zien. Maar ze zijn samen en dat is wat ze willen. Dan verdwijnen ze uit beeld, en zo hoort het ook. Dus hoe het nu gaat weten we niet. We kunnen alleen maar hopen dat ze nog steeds hand-in-hand in slaap vallen. En dat hij nog steeds zo goed voor haar zorgt, en met haar rond rijdt. Vast wel, want hij is keurig opgevoed en een relatie, dat komt heel precies.