zitting - 1

Dertien minuten duurt de zitting. Inclusief het zich terugtrekken en beraden van de Rechtbank en inclusief uitspraak. De stukken waren eenduidig en boden weinig ruimte tot twijfel, C was het er mee eens en zijn advocaat ook. D’r was niets anders van te maken. De Rechtbank deed haar best, daar lag het niet aan.
C woont op het mooiste plekje van Nederland en dat wil hij zo houden. Buiten de bewoonde wereld en ver weg van kinderen – want kinderen zijn zijn noodlot. Dat wist hij al op zijn 14e, dat hij er aan vastzat. Hij heeft het wel eens geprobeerd met een man, maar dat was niets. En jaren later met een vrouw, maar dat was het ook niet. En dus leefde hij alleen, een klein en schuchter bestaan met een klein en schuchter kantoorbaantje. Daar begon hij ’s ochtends om acht uur, daar at hij tussen de middag zijn boterhammetjes, alleen, aan zijn bureau. Collega’s meed hij zoveel mogelijk, hij wist zich niet zo goed raad met die mensen. En kritiek op zijn werk vermeed hij ook – fouten maken gaf gedoe, en boze mensen. Een klein en eenzaam bestaan. Het weekend moest de werkweek goedmaken, dan ging hij op jacht. Soms had hij succes, maar meestal werd het niets. Tot hij lid werd van die club, daar luisterde hij ademloos naar zijn gelijken en naar hun tips en trucs.  En hij leerde er veel, de jacht werd steeds vaker succesvol. En in lange, lange jaren ontwikkelde hij een feilloos gevoel voor wie een geschikte buit zou gaan vormen en uiteindelijk gaf híj de tips en trucs.
In 1970 kwam hij voor het eerst voor, maar werd toen nog naar huis gestuurd met een waarschuwing. “Niet meer doen, zei de rechter”, vertelt C.  Maar later was het wel raak: drie maanden gevangenisstraf. De gevangenis was niet zijn plaats, ontdekte hij al snel. En er volgden meer veroordelingen, en langere straffen. En hij moest telkens verhuizen, zes keer in totaal. Boeiend wilde zijn leven maar niet worden, het duurde vooral lang, zo’n leven. Maar de weekends, daar verheugde hij zich op. Dat was zijn moment, dan leefde hij wel, dan was het leven wel leuk.
Maar uiteindelijk kwam hij hier, bij ons. Erg vond hij dat niet, hij was wel klaar met gevangenissen en verhuizen, en het saaie bestaan. En hij voegde zich bij ons als was het een kantoorbaan: schuchter en klein, altijd vriendelijk.
En na lange jaren kwam hij terecht op het mooiste plekje van Nederland. Met tien andere mannen, begeleiders en medicatie tegen de drang: de jacht was nu voorbij. Zonder kinderen ook, en een tuintje dat nu van hem is. Daar wil hij oud worden, verandering is niet zijn ding.
En opnieuw leeft hij klein en schuchter, het terrein hoeft hij niet zo nodig te verlaten. Soms gaat hij met een begeleider kleren of schoenen kopen – hij mag best zonder begeleider, maar dat vindt hij saai. En dan snel weer terug, naar zijn tuin of kamer. Hij wil het niet anders.
En dus moest de Rechtbank met twee jaar verlengen. Dat is gelukt. Want hij is wat hij is, iemand die onverminderd aan zijn noodlot vastzit, met onveranderd dezelfde voorkeur -  want verandering is niet zijn ding.