Pilletje

Het is al weer even geleden dat mijn zoon met zijn vinger tussen de deur kwam. Zoiets doet pijn, en een dergelijke schending van de lichamelijke integriteit is niet te dragen voor een net-5-jarige. Er was geen ontkomen aan, er moest een kinderparacetamolletje in. Met een groot vertrouwen in de werking van het medicijn, zoals alleen 5-jarigen dit kunnen hebben – en verrassend veel volwassenen ook, trouwens – ging hij hierna tevreden zijns weegs, om datgene te doen wat 5-jarigen plegen te doen.
Toen ik hem een uurtje later weer trof vroeg ik hoe het ging, met zijn vinger. Enigszins verrast stak hij de vinger omhoog, hij was het voorval al weer vergeten, denk ik, en meldde dat de pijn weg was. Hij keek enige tijd nadenkend naar de vinger en kwam toen, met gefronste wenkbrauwen, tot de Grote Vraag: “papa, hoe weet zo’n pilletje waar hij zijn moet?”
Dat is een goede vraag. Dat is zelfs een heel goede vraag: hoe weet zo’n pilletje nou waar hij de nood moet lenigen.
Nu weet niet iedere papa het antwoord op die vraag maar ik heb, dankzij jarenlange studie, concentratie, volharding, hard werken en een periode waarin ik mij veel heb moeten ontzeggen wel het antwoord. Dus heb ik het hem uitgelegd.

Zo’n pilletje landt, eenmaal doorgeslikt, onder in de buik. Het pilletje weet dat zich een Noodsituatie voordoet, dat rampen dreigen, en moet weten waar hij het gevecht moet aangaan. Daarvoor dient hij kontakt op te nemen met de burgemeester van Lichaam, want die weet dat. De burgemeester woont, samen met de wethouders, de commissaris van politie en de generaal in het hoofd. Het pilletje reist dus van buik naar hoofd – omdat het een Noodsituatie is gaan alle stoplichten voor hem op groen, alle treinen moeten stoppen en vliegtuigen breken hun landing af. De burgers van Lichaam, die inmiddels weten dat hij er is, staan hem op straat toe te juichen – veel mensen buigen, een enkeling huilt: daar is pilletje! Eenmaal bij de burgemeester aangekomen treft hij hen allen in ontredderde toestand aan: de commissaris zit van de ellende met diarree op het toilet, de generaal huilt, de burgemeester bibbert. Maar de redding is nabij, pilletje is nergens bang voor.
Pilletje krijgt te horen dat het veelkoppig monster Pijn in de wijsvinger zit. Hij lacht hier om – de ellendeling, in de wijsvinger! De generaal biedt aan het leger met pilletje mee te sturen – zelf kan hij helaas niet mee vanwege verplichtingen elders – en de commissaris wil alle politiemannen meesturen maar pilletje lacht ook daar om – dit doet hij zelf!
Pilletje reist nu naar wijsvinger. De straten onderweg staan nog voller met burgers. Nog harder juichen zij hem toe – moeders bieden hem hun dochter aan, mannen buigen diep voor de held en barsten in tranen uit als ze hem zien. Eenmaal in wijsvinger aangekomen krijgt hij te horen dat het veelkoppig monster Pijn zich heeft verstopt, want het monster is wel gemeen maar niet dapper. Pilletje haalt zijn wapens uit zijn pillendoos (nu gevolgd door een eindeloze opsomming van het exacte wapenarsenaal, want dat willen 5-jarigen weten) en gaat op zoek naar het ellendige monster. Hij vindt hem uiteindelijk verstopt achter een spiertje – en het gevecht is kort maar hevig, want Pijn heeft geen schijn van kans tegen pilletje. Pilletje hakt hem al zijn koppen af en stopt deze in zijn pillendoosje, om straks aan de burgemeester te laten zien. Met nog slechts één kop smeekt Pijn om genade maar dan kent hij pilletje niet: één hak (bij de opsomming van het wapenarsenaal niet vergeten: een bijl, anders moet het opnieuw) en het laatste hoofd verdwijnt in het pillendoosje. De terugweg is, als de 5-jarige nog luistert, uiteraard één feest. Nog meer burgers op straat, slingers, het regent bloemen, ontklede vrouwen, orgiën – nee, laat dat maar weg - en men trakteert zich op patat met kroketten – dit voedsel wordt het hoogst gewaardeerd door 5-jarigen, dus laat culinaire uitstapjes vooral achterwege.
Uiteraard trouwt pilletje aan het eind met de mooie dochter van de burgemeester en krijgen zij samen veel kleine pilletjes. De vele koppen van het monster Pijn worden, om toekomstige monsters te ontmoedigen, feestelijk opgehangen aan de voorgevel van het gemeentehuis.
Desgewenst kunt u toevoegen dat pilletje op zijn 67e met pensioen gaat en dat hij dus nog 62 jaar vooruit kan, met dit pilletje –want dat stelt gerust.

Zo werken pilletjes namelijk. En als u denkt dat het anders is zit u er naast. Als vader van een 5-jarige dien je namelijk alles te weten – datzelfde jaar nog zal ik mijn positie als ‘man die alles weet’ verliezen aan juf, daar win je niet van, als vader – dus het kan nog net.
En trouwens, het is ook gewoon waar. Zo werken pilletjes.