Bevoegd

Zijn wij bevoegd? Die vraag kan zo maar boven komen in een mensenleven. Jaren denk je van wel maar dan plots – dan verandert er iets in de wereld. En dan zit je met die vraag.
In 2010 is er door iemand een register ingesteld. We weten niet door wie, en ook niet waarom, maar het is er dan plotseling, zo’n register. En daar moeten we in. Of niet, misschien. In dat register staan een aantal collegae, die doen wat wij ook doen. Of zo ongeveer. Maar volgens ons doen ze net iets anders dan wij, en daarom hoeven wij er niet in. Of toch wel? Niemand die het weet. Onze collegae weten het niet, en de Rechtbank ook niet. Want daar gaat het om, of wij bevoegd zijn de Rechtbank voor te lichten.
Zomer 2010, een Rechtbank in een provinciestadje. Voor het eerst in ons voorlichtende bestaan wil de Rechtbank weten of wij bevoegd zijn. Dat zeggen ze ook: “wij moeten vaststellen of u bevoegd bent”. Kennelijk eindigt die zin met een vraagteken want daarna wordt het stil – onze beurt, begrijpen wij. Enigszins verbaasd zeggen wij niet bekend te zijn met de criteria die de Rechtbank hiervoor aanlegt. Dat lijkt niet het goede antwoord te zijn want de rechters raken er wat verlegen mee. Ze kijken elkaar aan en schuifelen op hun stoel. De oudste rechter biedt uiteindelijk uitkomst: “bent u BIG-geregistreerd?”. Dat zijn we. Opgelucht gaan we aan de slag, probleem opgelost.
Een paar weken later, een Rechtbank in de Grote Stad. Opnieuw de vraag naar bevoegdheid. Wij melden BIG-geregistreerd te zijn. De voorzitter kijkt ons enige tijd aan en meldt: “dat zegt me niets”. Gevolgd door stilte. Opnieuw verwarring en geschuifel. De voorzitter kijkt wat ongelukkig – probleem niet opgelost. De Officier van Justitie biedt uitkomst: “Hoe lang doet u dit al”, vraagt ze. Achttien jaar, antwoordt de onduidelijke bevoegde. Opgelucht neemt de Rechtbank er genoegen mee en we gaan aan de slag. Probleem opgelost.
Een maand later, weer een rechtbank in een Grote Stad – een andere Grote Stad. Weer die vraag. Toch wel wat bescheiden geworden antwoorden we dat we denken van wel. “Mooi” roept de voorzitter en we gaan aan de slag. In de navolgende zittingen komen allerlei variaties op bovenstaande voor – maar de meeste Rechtbanken lossen het op door de vraag niet te stellen. Dat helpt enorm, de vraag niet stellen. Zonder die vraag zijn we bevoegd.
Dus dat houdt ons bezig, nu. Zijn we nu wel of niet bevoegd. We weten het niet. Het schijnt dat er al collegae zijn weggestuurd, die waren vóór de vraag wel, maar na de vraag niet bevoegd. Want dat kan, als je een register opent.
Maar wij wachten nog even, met ons inschrijven. Het lijkt ons wel wat om weggestuurd te worden. Als hoogst opgeleide binnen de kliniek – met één andere collega – is dan namelijk niemand meer bevoegd, bij ons. Dan zijn we plots collectief onbevoegd, dankzij een register.